Naar 9 weken weer terug bij af

We beginnen dit verhaal bij zaterdag morgen 20 mei. Ingepakt voor het weekendje in Nkhata Bay. Christel is dit keer de bikini en zonnebrandcrème niet vergeten. Bepakt en bezakt lopen we naar de minibus. We stappen de eerste beste minibus, maar moeten wel effe wachten. Hij zit nog lang niet vol voor Malawische begrip. Het kwik in de thermometer is al tot een aardig hoogtepunt gestegen, rond de 35 graden! De rugzakken worden in de achterbak gepropt, karatetrap tegen de deur en alles zit goed (hopen we smiling). Onderweg weer genoten van het landschap, het is echt mooi!! Dit keer geen baby op Cynta’s schoot. Aangekomen in Nkhata Bay wagen we ons weer op de taxi-boot. Een rit van 5 min over het redelijk woeste meer brengt ons dan toch weer bij Mayoka Village. Aangekomen herkent de baas en het personeel ons meteen. Typisch, ligt dan aan onze verschijning of aan het geheugen van het personeel?! We besluiten om weer bij de Butterfly te overnachten, tot onze verbazing krijgen we het mooist chaletje van het park. Een chalet op palen met een balkon, direct aan het meer.
We horen de golven tegen ons privé strandje klotsen en iets een uitzicht!!! Na een broodje tonijn in Mayoka Village (zijn jullie al jaloers?) zwemmen in het verkoelende meer. Samen chillen in de hangmat, echt vriendinnen moment!!!!!! Dit leverde een bruine en rode kleur voor de rest van het weekend. ’s Avonds douchen, tot nu toe de lekkerste douche van Malawi. ‘s Avonds kwamen we erachter dat het kwik tot 38 graden was gestegen, deze dag. Geen wonder dat we na het douchen doorgingen met zweten. In Mayoka Village gesocialist met de andere back-packers.Toen we ’s avonds nog effe op ons balkonnetje aan het chillen waren, zagen we een lint met lichtjes op het water. Het bleken allemaal vissersbootjes te zijn.
Ontbeten in Butterfly daarna op weg naar het centrum van Nkhata Bay. Op souvenirs jacht. Het aanbod aan houtsnijwerk viel een beetje tegen. Uiteindelijk na een kwartier afdingen toch allebei iets leuks gevonden. Het was zelf zo speciaal dat ze het voor ons gingen maken en dat we om 5.00 PM moesten terugkomen om het op te komen halen! Weer terug bij de Butterfly namen we meteen weer een plons in het meer. Het was zelfs nog warmer als gisteren, boven de 40 graden. Wanneer we om 5.00 PM teruglopen naar het centrum komt de verkoper ons al tegemoet met de souvenirs. Bezorging bijna aan huis hahaha. ’s Avonds genieten we weer optimaal van een heerlijk Malawisch buffet. Smullen en daarna nog live-music. De avond afgesloten met een paar potjes poulen. Ja, ja we waren de sterspelers van de avond.
Maandag was het de dag van vliegen, rennen, springen, vallen en weer opstaan. De wekker ging om 6.15 AM, nog even een opstopping door de politie die de papieren van de chauffeur van de minibus ging controleren en om 9.55 AM stonden we weer op de stoep van onze villa. We waren nog bezig met uitpakken, toen de andere chauffeur alweer voor de deur stond. We gingen met de ambulance van het ziekenhuis naar Lilongwe. Snel de benodigde spullen weer ingepakt en toen weer de volgende auto ingedoken. In de ambulance maakte we kennis met onze medepassagiers en bagage. Koffers, plastic zakken inclusief een levende kip. De nachtmerrie van Christel, werd werkelijkheid. Zat die kip warempel ook nog onder de voeten van Christel. De medepassagier probeerde de kip te stoppen met fladderen en Cynta probeerde Christel te stoppen met fladderen. Weer een hilarisch en gedenkwaardig moment!!!
Wie gaat er dan ook naar Malawi als ze bang is voor kippen?!?
Beide genoten we toch van het uitzicht tijdens deze 5 uur durende rit. Hoewel Christel wel met een oog de kip in de gaten hield. Rond 4.00 PM komen we aan bij Kiboko Camp. Echt een maf en vreemd gevoel overvalt ons. Hier maakte we 9 weken geleden kennis met Malawi en begon ons avontuur. Toen we ons melde, bleek het zelfde chaletje voor ons gereserveerd te zijn, kan het nog maffer? Dinsdagmorgen gaat de wekker weer om 6.30 AM. Vandaag gaan we Kamuzu College of Nursing bezoeken. Toen we de school binnenkwamen moesten we ons officieel registreren bij de receptie. Daarna door naar de principal, de secretaresse brengt ons naar de dean (soort van onder directeur). We spreken met haar en daarna leidt een student uit het 4e jaar ons rond door de school, de zusterflat en het ziekenhuis. Deze gebouwen dragen allen de naam Kamuzu. In het ziekenhuis volgen we een les over oogkunde. Erg interessant, maar het valt niet mee met al die Engelse termen. Cynta stoort de les met haar leerdoel, maar de leraar en de studenten vinden dat niet zo erg. Na deze intensieve ochtend is het lunchtijd. De studenten halen borden en daarna in de kantine ook eten voor ons. Wij moeten vast aan tafel gaan zitten. We mogen niets doen. Dan wordt ons een bord met rijst, kip en salade geserveerd. Waar zijn de vorken en de messen??? Ok dus dan maar klungelen met je handen. De eerste keer echt op z’n Afrikaans eten. Het is een komisch gezicht!! Na de maaltijd gaan we door naar de volgende les, deze keer is Christel aan de beurt om de les te verstoren. Daar staat ze dan tussen 30 studenten te discussiëren in het Engels. Cynta vind het een prachtig gezicht en assisteert zo nu en dan. Na de les terug naar de Dean en ff op internet. Eindelijk hebben we dan de foto’s van ons vertrek in Düsseldorf 9 weken geleden kunnen bekijken. Echt coole foto’s!!! Nog ff een vluchtige blik in de practica lokalen en dan willen een paar studenten nog op de foto met Cynta. Ach ja hun blij Cynta blij. Dan kunnen we weer Nederlands spreken. We maken kennis met 3 studenten van de HBOV uit Amsterdam. Ze lopen stage op Kamuzu College of Nursing. Het blijkt nog meer toeval te zijn, wanneer we er achter komen dat ze volgende week voor 3 weken stage in Mzuzu zitten. Telefoonnummers uitgewisseld, misschien kunnen we nog een gaatje vrijmaken in onze drukke overvolle agenda? 5.30 PM vind de chauffeur het dan toch welletjes. Hij zit al op ons te wachten vanaf 8.30 AM. Dat we het hier niet slecht hebben blijkt wel weer als we aankomen bij Kiboko Camp. De avondmaaltijd staat al voor ons klaar. Wanneer we in ons chaletje komen doen we een ontdekking. Ja een nieuwe diersoort ontdekt, maar we kunnen het niet definieren. We denken dat het dood is en het heeft iets weg van een salamander. Wanneer we het naar buiten willen werken komt het ineens in leven. Het blijkt een slang te zijn die een salamander aan het wurgen was. (gil, gil, gil, tja we blijven vrouwen). Cynta haalt de eigenaar en Christel speelt de held die op de beesten past. De eigenaar is echter ook maar een held op sokken, hij verwijderd de slang met een washandje. Weer een aparte gebeurtenis, wat zijn we toch een stelletje miepen. Woensdag staan we 8.00 AM klaar met onze backpacks om weer huiswaarts te keren. Nog ff een medepassagier ophalen en met een lege ambulance gaan we op weg. Onderweg eindelijk wat foto’s van het landschap kunnen maken, vetjes!!! Telkens als we stoppen wordt de ambulance weer iets voller. Wij doen ook een duit in het zakje en kopen een hele grote zak aardappelen langs de kant van de weg. 5 kilo voor 2 personen voor €1,-. Dat lukt je nog niet eens in de Aldi. Aan het einde van de rit zitten we in de ambulance met 4 in plaats van 3 personen en is de ambulance omgetoverd tot een halve supermarkt. Vlak voor thuiskomt krijgen we nog een wijze preek van onze medepassagier. We moeten voorzichtig zijn met de jongens hier, HIV is een groot probleem in Malawi. Lekker weer in ons eigen huisje en weer overstappen op de dagelijkse klusjes, boodschappen doen, koken en afwassen. De luxe is weer ff voorbij. Donderdag tussen de middag gaan we naar de administrater om weer op internet te gaan. Helaas werkte het internet niet helemaal goed. De administrater vroeg naar ons weekendje en het bezoek aan Lilonwe. Ook vraagt hij hoe het met ons gaat en hoe lang we nu al hier zijn. Hij schrikt van ons antwoord, wanneer we zeggen dat we over 4 weken al klaar zijn met onze stage. Ook de secretaresse had dit niet verwacht. Ze lijken teleurgesteld dat de tijd zo snel is gegaan. Dit geeft wel aan dat we echt erbij horen en dat we toch verschillende goede sociale banden hebben opgebouwd in het ziekenhuis.

Christel
Donderdagochtend, een boterham met jam. Simpel maar wel heel lekker. In de kapel de dienst gevolgd en toen naar de hand-over. Het was een vrolijke boel. Op de afdeling kwam ik drie nieuwe studenten tegen, dat krijg je als je 3 dagen niet op de afdeling bent. Meegeholpen met de medicijnronde en gewerkt aan mijn leerdoelen. Tijdens de ochtend kwam er ook nog een patient binnen die drie maanden zwanger was. Het bleek dat de baby was gestorven in haar buik. Dat je weer terug bent in het ziekenhuis, merk je wel weer. Iedereen maakt een praatje met, vraagt hoe het met je gaat en je wordt er echt weer vrolijk van! ’s Middags op de afdeling staat er alleen de verpleegkundige, de studenten hebben les vanmiddag. Ik heb de vitale signs gedaan en samen met de verpleegkundige de medicijnronde uitgevoerd. Dat onze posters voor de klinische les van volgende week effect hebben, merkte ik weer. Een collega van een andere afdeling, vertelde dat hij de posters had gezien en volgende week erbij is. De dienst afgesloten met het overdragen van de zorg aan de verpleegkundige voor de nacht.

Cynta
Heerlijk uitgerust werd ik wakker, weer lekker in m’n eigen bedje. Daarna een heerlijk simpel ontbuit met boterhammetjes. Met niet al te veel enthousiasme liep ik naar de afdeling. De gewone werkweek was weer begonnen. Al was het wel al weer donderdag. Ik begroet iedereen die ik tegen kom met een vriendelijke ‘good morning’ en iedereen groet terug. Op de afdeling aangekomen staan er 4 nieuwe studenten en 3 verpleegkundige. Gelukkig zijn er wel iets meer patiënten nu. De medicijnenronde is al bijna klaar. Ik assisteer met een full bodycheck bij een patiëntje dat naar een ander ziekenhuis gaat. Ik controleer de bloeddruk en kijk of het kindje oedeem heeft of gedehydreerd is. Het is een erg interessante check, ik had het nog nooit gezien. Dan komt er een nieuwe opname binnen. Ik pak het dossier en kijk naar de medicatie die klaar gemaakt moet worden. Oef ik laat mijn hersenen ff kraken over de verpleegkundige rekensommetjes die ik moet maken. Uiteindelijk laat ik het nog ff checken door en collega en ik had de berekeningen helemaal goed uitgevoerd, YES! Nu nog ff de injecties klaar maken en geven aan de patiënt. Na deze morgen voel ik me al weer een stuk meer thuis op de kinderafdeling, het enthousiasme keert weer terug. ’s Middags assisteer ik een collega verpleegkundige met het aanleggen van een infuus bij een kind. Het kind verzet zich hevig en huilt alles bij elkaar, zodat ik het kind stevig moet vasthouden samen met de moeder. Ook wordt er bloed afgenomen. Wanneer de uitslag terug is blijkt het HB van het patiëntje ernstig laag. De verpleegkundige vraagt aan de familie of er een donor is die met de zelfde bloedgroep. Deze moet snel gevonden worden. Ik ben benieuwd of het kindje na het weekend nog leeft. Zo wordt je wel weer ff met de neus op de feiten gedrukt en denk je nog eens een keer goed na over het leven dat je zelf leid. Ik heb ook echt niets te klagen.

Vrijdag 26
Precies op de helft van ons avontuur! Wat is de tijd toch gevlogen!!! In de overdracht viel ons op dat alle mannen net in het pak waren. Stond er iets speciaals op de planning voor vandaag? Het bleek vaderdag hier in Malawi te zijn, dit kennen ze hier dus blijkbaar ook. We werken de gehele morgen productief in de bibliotheek aan de voorbereidingen voor onze klinische les die we volgende week vrijdag zullen gaan geven. Ja geheel in het Engels natuurlijk! Iedereen die de bibliotheek binnen liep en ons in de gaten kreeg, maakte een praatje met ons. Echt leuk. Na de middag hebben we weer een gesprek met onze stagebegeleidster. Cynta is eerst aan de beurt en daarna Christel. We waren twee super ijverige bijtjes, want tijdens het gesprek van de een werkte de ander door aan de klinische les. Voordat het gesprek van Cynta kan beginnen moet eerst het papierwerk nog gevonden worden. Na een kwartier kan het gesprek dan toch van start gaan. Het is een fijn gesprek en de stagebegeleidster is trots op Cynta. Altijd erg fijn om te horen natuurlijk!!! Na het gesprek van Cynta was Christel aan de beurt. Christel verbaast zich weer eens hoe ver ze alweer is met haar leerdoelen. Het schiet echt op. Over een paar weekjes is de stageperiode alweer voorbij, HELP smiling! Na het gesprek, liepen we al huppelend als twee blije schoolmeisjes naar huis. Ondertussen de Malawische groet (stoere groet) uitgevoerd. We hebben nog steeds plezier en lol!

Het weekend ligt alweer voor de deur…..