Wel, niet, wel, niet, toch op trip,

Eindelijk gaat de trip dan toch door!!! Zondag 11 juni staan we vroeg op om de laatste spullen in te pakken. Met onze back-pack op onze rug lopen we richting het ziekenhuis. Benieuwd naar wat de reis zal brengen. Een van de nonnen komt ons nog ff wat kussens brengen om de reis in de open achterbak van de 4wheele drive wat comfortabeler te maken. Tuurlijk al twee weken droog, begint het uitgerekend vandaag als wij gaan reizen in een open achterbak te miezeren. Nadat we de dokter, de verpleegkundige en de verpleegkundige van het psychiatrische ziekenhuis hebben opgehaald kan de reis beginnen. Niet in de achter, want er gaat 1 verpleegkundige minder mee. Met z’n 4 op een 2 persoonsachterbank, maar wel droog!!! Nog ff wat eten ingeslagen voor onderweg, omdat het in het noorden iets duurder is. Dan rond 10.00 AM kan de echte reis van start gaan richting Rumphi, na Rumphi veranderd de geasfalteerde weg in een erg hobbelige zandweg. We crossen er met een vaart van 60 km per uur overheen, jaja die chauf wist wel hoe ie moest rijden. Nadat onze medepassagiers er achter kwamen dat wij alleen nog maar Mzuzu, Lilongwe en Nkhata Bay hadden gezien, werd er prompt een andere route uitgestippeld. Ze zouden ons het noorden van Malawi wel eens laten zien. Dus gingen we recht door Nyika National Park. Helaas de big-5 hield zich schuil, maar het uitzicht alleen al was overweldigend. We gingen kronkelend, hobbelend, stuivend en hotse klotsend door de bergen heen. Tijdens de reis zo nu en dan ff stiekem wildplassen, haha! We kwamen het park in door een officiële poort. Toen we het park wilde verlaten was er ook een poort, maar die was op slot en er was niemand te bekennen. Dan maar ff picknicken, jaja die Nederlanders zijn weer van alles voorzien. Een lekker boterhammetje kaas gaat er wel in. Na wat getoeter en wat wachten komt er dan eindelijk iemand aan om voor ons de poort open te doen. De reis kon vervolgd worden. Nog steeds geen asfaltweg te bekennen. Bij de volgende stop besloten we dat het toch echt tijd werd om de reis in de open achterbak te vervolgen. Dat moet je toch ook eens beleefd hebben als je hier in Malawi zit. Daar zaten we dan tussen de bagage op de kussentjes van de nonnen. Haren wapperend, genietend van een appeltje met stofwolken om ons heen. Aan het einde van de rit leken we wel indianen, met al die strepen stof op ons gezicht J. Echt een plaatje die we vast moesten leggen. Tegen de avond kwamen we dan eindelijk in Chitipa aan. De dokter kocht nog een cassettebandje met muziek van West Life. Luid meezingend zaten we ff later in de auto op weg naar de nonnen waar we zouden dineren. Rond 7.00 PM kwamen we moe en hongerig bij de nonnen aan. We werden speciaal gegroet (de nonnen gaven ons een hand, terwijl ze hun andere hand bij hun elleboog hielden, ondertussen zakte ze licht door de knieën). De dokter stelde ons allen voor en we kregen frisdrank met cake. Iedereen zat moe in de stoelen, het was een lange en vermoeiende reis geweest. Ff later is het eten klaar. Eerst bidden, waarbij werd bedankt voor ons bezoek en ons geluk werd toegewenst voor de verdere reis. Voordat we gaan eten komt een non met een kom en een kan met water. Ze gaat op haar knieen en wij kunnen onze handen boven de kom wassen. Daarna bied een andere non een handdoek aan. Een fris,hygiënisch en beleefd ritueel, waarom hebben we dat niet in Nederland. We eten jaja voor de 2e keer Nsima. Rijst, kip en Malawische salade. Een lekkere maaltijd die erg welkom was. Na de maaltijd nog wat vitamientjes, we eten zoete bananen. Tijd om te slapen alleen waar is nog de vraag. We laten alles maar op ons afkomen tijdens deze reis. Na wat overleg in het Tumbuka wordt ons verteld dat we de nacht zullen doorbrengen bij de paters. Ook weer erg interessant! Bij de paters aangekomen duiken we moe maar voldaan meteen ons bedje in.
Maandag 12 juni stonden we om 6.00 AM weer naast ons bed, jaja nix vakantie, werken geblazen. Als we in de auto zitten en weg willen rijden, komt de kok ons nog vertellen dat er een ontbijtje klaar staat. Ok, de auto weer uit en smullen van de kookkunsten van de kok. Gelukkig ze hebben ook brood!!! Dan weer naar de nonnen en samen naar het ziekenhuis. Het is een Community Hospital. 94 bedden, waarvan er nu 63 bezet zijn. Al het werk rust op de schouders van schrik niet, 7 verpleegkundigen en 1 medische assistent. Een dokter hebben ze niet. Wij kijken onze ogen uit, wat een verschil met St. John’s Hospital en al helemaal met de ziekenhuizen in Nederland. De trip is bedoeld om alle gezondheidsinstellingen die we langs gaan te controleren op kwaliteit van zorg. Wat kan er verbeterd worden en wat zijn de pluspunten die we moeten aanmoedigen? Na een gesprek met de hoofdzuster lopen we met onze dokter mee. Hij loopt de doktersronde samen met de medische assistent. De medische assistent had de speciale patiënten uitgezocht, maar aan in het begin van de middag hadden we toch alle patiënten gezien. Pff dat is vermoeiend een doktersronde van 9.00 AM tot 1.30 PM. Al het personeel wordt verzameld in een ruimte en de observaties worden uitgewisseld. Ook wij dragen ijverig ons steentje bij. Dan om 2.00 PM lunch, die is meer dan welkom. Het bidden, handenwas ritueel en dan de maaltijd. Een warme maaltijd. Na de maaltijd is het tijd om verder te gaan. We nemen afscheid van de nonnen en zij vragen of we terug komen om in Malawi te komen werken. (deze vraag hebben we nog nooit eerder gehoord). We blijven beleefd maar beloven niets. De volgende bestemming is Karonga. Ongeveer 3 uur reizen vanaf Chitipa. Hier komen we weer terecht bij nonnen, deze keer runnen ze een weeshuis. Na het voorstellen, de frisdrank en de cake wordt ons onze slaapplekken aangewezen. Na bijna 12 weken Malawi komen we er tijdens dit bezoek achter dat het huis waar in we wonen St. Peters heet. Elke plek waar nonnen samenwonen heeft weer een andere naam. Weten we dat ook weer. We slapen samen met de verpleegkundige van ons ziekenhuis in een huisje met twee kamers. Het huisje staat midden op het terrein van het weeshuis. Na wat geschuif en gesjor staan er 2 bedden tegen elkaar met de tweepersoonsklamboe erover heen. We willen ons wat opfrissen, maar de douche doet het niet. In plaats daarvan wordt er een teil warm water gebracht waar we ons in kunnen wassen. Of we niet Afrikaans genoeg bezig zijn!!! De non klopt op onze deur; de maaltijd staat klaar. De maaltijd doet ons wederom goed, deze is erg uitgebreid. Nisma, rijst, aardappelen, erwten, Malawische salade, Malawische spinazie, hele vis etc. We sluiten de avond weer af met de cake van de nonnen. De energie stroomt weer door onze lichamen. In tegenstelling tot onze reisgenoten kunnen wij nog lang niet slapen. Toch gaan we netjes tegelijk met onze huisgenoot naar bed. Een beetje slaap inhalen van die maanden slaaptekort kan geen kwaad. Terwijl wij in bed liggen horen we kinderstemmen “azungu, azungu”. De kinderen van het weeshuis hebben al in de gaten dat er blanken aanwezig zijn. Dit gaat zo de hele nacht door. Gelukkig slapen wij er toch door heen, omdat we toch meer kapot waren dan dat we dachten.
Dinsdag de volgende ochtend wordt het team van het weeshuis aan ons voorgesteld en kijken we daarna onze ogen uit in het weeshuis zelf. De personeelsleden kunnen over elk weeskind alles vertellen. De jongste kinderen van 1 week oud die de moeder zijn verloren bij de geboorte. De oudste kinderen zijn 18 jaar. Het doet ons goed te zien wat het team allemaal voor elkaar heeft gekregen door de jaren heen. Het is een super hecht en enthousiast team, mooi om te zien! We hadden diep respect voor deze mensen, petje af! Na de uitwisseling van observaties,de lunch en het tekenen in het gastenboek (wat bij iedere instelling terug kwam) gaan we weer verder naar de volgende bestemming. St. Ann’s is een Rural Hospital, ze zijn gedeeltes van het ziekenhuis nog aan het aanleggen. We worden weer hartelijk ontvangen door de nonnen. Aangezien het al aan het eind van de middag is beginnen we meteen met de rondleiding door het ziekenhuis. Wanneer we rond 6.00 PM klaar zijn met bespreken gaan we weer terug naar het huis van de nonnen. Daar komen we erachter dat we ons vannacht tot patiënt mogen benoemen. We slapen namelijk in de net nieuw aangelegde private rooms van het ziekenhuis. Heel de dag lagen we al in een deuk, maar toen we dit hoorden, kwamen we helemaal niet meer bij. Wat een aparte en bijzondere trip.
Woensdag vertrekken we ’s morgens weer richting Rumphi, maar eerst moest de dokter nog ff wat patiënten zien. Anderhalf uur later zijn we uiteindelijk op weg naar Rumphi. Speciaal voor ons heeft de chauffeur een route langs het Malawi-meer uitgestippeld. Wederom erg adembenemend uitzicht. In Rumphi komen we aan bij een Health Clinic. Bij deze gezondheidsinstelling worden echter alleen in noodgevallen patiënten opgenomen. Het is alleen een polikliniek. We volgen de kliniek met onze dokter en krijgen een rondleiding. Weer een heel ander gezicht dan de voorgaande gezondheidsinstelling die we op onze trip bezocht hebben. Dan is het einde van de trip in zicht. Nog een foto van het reisgezelschap en dan terug naar HUIS! Rond 5.30 PM komen we thuis aan, wat een lekker gevoel “thuiskomen”. Lekker slapen in je eigen bedje!

Cynta
Donderdag, lekker een boterhammetje in plaats van een warme maaltijd in de morgen een plezierige afwisseling. Fijn weer terug op de kinderafdeling in St. John’s Hospital in Mzuzu. Ik sla de kapel en de handover over en ga direct naar de afdeling. Ik kom weer veel bekende personen tegen en vertel dan ook regelmatig het een en andere over de trip van de afgelopen vier dagen. Op de afdeling is het nog steeds rustig. De verpleegkundige die dienst hebben zijn er niet, maar er is wel een andere verpleegkundige, ook de studenten zijn er nog steeds. Er ligt een patiëntje aan de zuurstof in de behandelkamer, wanneer ik het patiëntje een injectie wil geven is dat niet meer nodig. Het patiëntje is net gestorven. Net weer terug in het ziekenhuis hoor ik het typische gejammer weer sinds lange tijd. Ik help mee met afleggen en daar gaat de stoet weer op naar het mortuarium. Ik leg de studenten tijdens het afleggen het een en ander uit over de procedures. Het blijkt voor hen de eerste keer te zijn.
Vrijdag ochtend zitten Christel en ik weer in het kapel, daarna de overdracht. Op de afdeling is het weer rustig. De clinical officer komt voor de doktersronde. Het is een clinical officer die terug is van vakantie. Ik vind het leuk om met hem te werken, hij legt ook veel uit en daagt me uit om echt mee te denken over de diagnoses en de behandeling. Wanneer de clinical officer net een half uurtje weg is komt er een patiënt plotseling kritiek te liggen. Samen met mijn collega verpleegkundigen verplaats ik de patiënt naar de Intensive Care. We geven de patiënt zuurstof. De patiënt krijgt convulsies en we bellen een dokter. De patiënt raakt buiten bewustzijn, reageert niet meer op pijnprikkels en de ademhaling is nauwelijks meer te horen. Ik had vanaf het begin al door dat dit niet de goede kant op ging. Ik had helaas gelijk, onder mijn ogen blaast de patiënt zijn laatste adem uit. De clinical officer is te laat en we konden niets meer doen. Een clinical officer bevestigd de dood en discussieert samen met ons over de doodsoorzaak. ’s Middags check ik de vital signs bij de patienten. Twee patiënten hebben hoge koorts. Ik overleg met een verpleegkundige of het een idee is om de temperatuur te laten zakken door de patiënten af te deppen met doeken gedrenkt in lauw water. De verpleegkundige doet het voor bij de eerste patiënt en ik voer het uit bij de tweede patiënt. De temperatuur is na het deppen bij beide patiënten 1 °C gezakt. De dienst vliegt weer voorbij en ’s avonds geniet ik weer van een lekkere maaltijd (pasta). Ff weer iets anders dan vier dagen rijst en Nsima drie keer per dag. Toch wel lekker wat afwisseling. We eten snel want om 6.00 PM moet Nederland spelen tegen Ivoorkust. We kijken de wedstrijd samen met de Nederlandse dokter. Jaja daar hoort natuurlijk een pilsje bij, want de uitslag was natuurlijk in het voordeel voor Nederland. Daar mag op gedronken worden! Wij met drie Nederlanders juichen en de Malawianen waren alleen maar commentaar aan het geven, omdat het niet de goede kant op ging. Een gezellige avond en wel apart om al die Nederlanders weer op het scherm te zien, J hihihi!!!

Christel
Donderdagochtend, héérlijk weer terug in het vertrouwde St.John’s Hospital. Bekende gezichten en personen. Veel collega’s vragen waar we waren. In het kort uitgelegd wat we hadden gedaan de afgelopen dagen. Op de afdeling maak ik ook kennis met nieuwe gezichten, 2 studenten van College of Nursing. Om de situatie van de patiënten die op de afdeling liggen te weten, loop ik mee met de doktersronde. Fijn, wat na de doktersronde ben ik weer op de hoogte van de patiënten. Aan het eind van de ochtend, komt er een nieuwe opname. Samen met een collega de zorg voor de patiënt uitgevoerd, inclusief infuus prikken. Een productieve ochtend. ’s Middags geen bijzondere dingen gebeurd. Na de dienst, weer lekker zelf koken in ons eigen keukentje.
Vrijdagochtend, tijdens de Multidisciplinaire overdracht word er goed en relevant gediscussieerd over de patiënten. Afgesproken met de Nederlandse dokter om samen voetbal te gaan kijken ’s avonds. Een goed begin van de dag. Op de afdeling samen met de dokter de patiënten langs gegaan. Sommige patiënten konden met ontslag, andere patiënten moesten helaas het weekend in ieder geval nog blijven. De dag nog verpleegkundige diagnoses en interventies gesteld bij nieuwe opnames. Erg leerzaam en patientgericht. Thuis snel gekookt en toen voetbal gekeken in een café vlakbij het ziekenhuis. Wij konden triomfantelijk het café uitlopen, de Malawianen liepen met beteuterde gezichten weg. Zo’n avond heeft ook wel weer iets, was de conclusie. Wel maf om weer allemaal blanken te zien, hahaha!

Helaas is dit ons laatste weekend in Mzuzu. Vanavond lekker uit eten bij de Nederlandse dokter. We hebben er zin in! Volgend weekend weer een weekendje weg… Het afscheid nemen komt in zicht (snik, snik).