Lachen, gieren, brullen,

We zullen beginnen bij zaterdag 27 mei. ’s Avonds gaan we weer naar het Indische restaurantje waar we lekker eten. Zondag doen we de was van 11 uur ’s morgens tot 5 uur ‘s middags, grote gigantische wasdag. Wie doet er nu van 11 tot 5 de was, die zijn goed gek. Maar ’t is wel een lekker weertje.
Zo nu en dan krijgen we weer wat van de nonnen. We hebben al pinda’s gekregen, popcorn een vrucht die in de tuin groeit (guava). Erg lekker! We worden echt verwend hier en ze dweilen nog steeds ons huis, ondanks dat we een eigen bezem en mop hebben. Wat een luxe!!! Chris en ik hebben deze week weer veel samen in een deuk gelegen. Onze lachspieren zijn weer goed getraind.
Woensdag zijn we weer ’s morgens vroeg naar de local market gegaan. We hebben verschillende dingen gekocht en weer flink afgedingt. ’t Is echt een sport geworden en we worden met de dag beter haha. Thuis gekomen gaan we de rest van de dag aan de slag voor de klinische les van vrijdag.
Donderdag komen we er achter dat het mogelijk is om een power point presentatie te geven. ‘s middag zetten we er dan ook nog snel 1 in elkaar. Het resultaat mag er zijn. We zijn tevreden.
Vrijdagochtend. Omdat we gingen presenteren, moesten we er wel representatief eruitzien. Nog ff een keer geoefend en toen meteen naar de overdracht. Voor de kapel waren we al te laat. Aan het einde van de overdracht werd de klinische les nog eens gepromoot door een clinical officier, nu begonnen we toch wel een beetje zenuwachtig te worden. Daarna gaan we de projector voor de power point checken en sjouwen we die daarna met de dokter samen naar de Mother and Child Health. Een afdeling buiten het ziekenhuis. Daar wordt de presentatie gegeven. Een clinical officer had er voor gezorgd dat er frisdrank aanwezig was. Om 12 uur is het zover en Christel en ik zijn toch wel zenuwachtig. Om 12.30 beginnen we met de presentatie. Er zitten ongeveer 15 personen, doktoren, clinical officers, verpleegkundigen en studenten verpleegkunde. De presentatie verloopt goed en we zijn dan ook trots op onszelf wanneer we de presentatie afronden. Een schouderklopje voor C. & C.! Na de klinische les en een welverdiende lunch hebben we een gesprek met onze stagebegeleidster. Door de omstandigheden, begon het gesprek pas om 5.00 PM. Ze was weer tevreden en vond ons beide harde werkers. Yes, dat geeft ons weer een goed gevoel om verder te gaan. In het donker liepen we naar huis, het was koud en helder, toen viel ineens de stroom uit. Onze gard opent de poort en laat ons binnen. Wanneer we willen beginnen met koken floept het licht weer aan. Owja, omdat we al zo ver zijn met onze leerdoelen, (we hoeven er beide nog maar 2) mogen we misschien zondag tot en met woensdag mee met de dokter naar verschillende klinieken en ziekenhuizen in het noorden van Malawi. We hopen dat het doorgaat!

Cynta
Zoals jullie wel al aan de titel zien gaat het nog steeds super met mij! Ik heb al weer wat meer mijn draai op de kinderafdeling gevonden, alhoewel ik het afgelopen week zo druk heb gehad dat ik niet de hele tijd op de afdeling zelf ben geweest. Deze week was het vrij koud in Mzuzu en het zal alleen maar kouder worden volgens het seizoen. Donderdag en vrijdag was er wel een lekker zonnetje, dat vrolijkt me altijd weer op!
Maandag morgen tijdens de Multi Disciplinaire overdracht vroeg een clinical officer of ik wilde bidden. Dat had hij en andere clinical officers al vaker gevraagd. Ik heb een kort gebed gedaan, om God te bedanken voor de nacht en te vragen of hij ons wil begeleiden gedurende de dag dienst. Op de afdeling voor het eerst gezien dat een verpleegkundige een infuus bij een kindje op het hoofd aanlegde. Ze doen dat alleen als ze geen infuus kunnen prikken in de armen. Een apart gezicht! Ook doe ik de drugs ronde nu met 1 verpleegkundige samen. Ik maak de medicijnen klaar en geef ze aan de babytjes en kinderen. Met veel gehuil en gespuug, houden de meeste kinderen de medicatie uiteindelijk toch binnen. Sommige kinderen moeten kei hard huilen als ze mijn blanke huid zien, andere beginnen kei hard te lachen of te glimlachen. Ik heb nog nooit met kinderen in een ziekenhuissetting gewerkt, maar het heeft wel iets. Een glimlach of een gebaar kan soms zo veel meer zeggen dan woorden. Ook wel grappig is het feit dat iedereen vraagt hoelang ik nog hier ben, als ik dan nog 3 weken zeg schrikken ze en vragen ze of ik na mijn opleiding terug kom om hier te werken. Dat is me al best vaak gevraagd.
Dinsdag morgen werk ik mijn info over malaria uit voor de individuele instructie uit. ‘s Middags doe ik alleen de vitale functies. Ik worstel en lach met de kindjes en lach ook met de guardians. Ik maak iedereen aan ‘t lachen door mijn gebrekkige verkeerd uitgesproken Tumbuka, maar ik blijf proberen. ‘t Wordt zeker gewaardeerd!!! ‘t Schiet nu echt op met de leerdoelen en daarom zullen we na volgende week wat meer tijd hebben. Tijd om alle uitnodigingen af te gaan en alle mensen die ons dierbaar zijn uit te nodigen.
Donderdag na de kapel komt een hospital attendant naast me lopen en zegt dat ze me mist op de vrouwenafdeling. Dat vind ik echt lief. Het ziekenhuis lijkt net een klein dorp. Iedereen weet alles van iedereen, nieuwtjes gaan razend snel rond en je wordt er heel snel in opgenomen. Echt heel prettig! Er is weer een nieuwe verpleegkundige in het ziekenhuis en ze komt nu voor oriëntatie op de kinderafdeling een erg aardige en warme vrouw. ’s Morgens geef ik mijn individuele instructie met behulp van een verpleegkundige die voor mij vertaald. Ik doe een deel in het Tumbuka. Dat is wel tof!
Donderdag was er een patiëntje op de kinderafdeling die mij wilde zien. Ik was in de behandelkamer bezig en kwam naar haar toe, bukte tot haar hoogte met mijn hand uitgestoken. Na enige aarzeling en wat aanmoediging van haar moeder gaf ze me een hand en keek ze met warme ogen aan. Echt een heel apart gevoel. Vrijdag was ik weer bij haar met een andere verpleegkundige en toen vertelde die verpleegkundige mij dat het patiëntje graag met mij wilde praten, maar dat ze het moeilijk vond omdat ze mij niet verstond en ik haar niet.
Vrijdag ‘s morgens kom ik het kantoor binnenlopen en staat er een fotograaf met een fotocamera met lens foto’s te maken van de studenten en verpleegkundigen aan ‘t werk. Hij wil mij ook op de foto erbij hebben. Ik ga ook op de foto, en vraag waarvoor. Het is voor de studenten zeggen ze, maar ik weet nog steeds niet zeker waar ,t voor was.

Mar thanx voor je belletje, vond het echt tof! Wim proficiat met je verjaardag!


Christel
Maandagochtend bij de overdracht was het rustig en alle aanwezige moesten de slaap nog uit de ogen wrijven inclusief mijzelf. Na de overdracht kwam ik een verpleegkundige van de MCH tegen. Vandaag ging ik een tweede poging wagen om de individuele instructie te geven. Afgesproken dat ik om 1.30 PM bij de MCH zou zijn. Op de vrouwenafdeling zelf meegelopen met de doktersronde, voor het eerst iemand gezien met een verlamming. Om 12.00 Mid Day, kwam de verpleegkundige van de MCH naar me toe. Er was al een patiënt met guardian in de MCH aan wie ik individuele voorlichting kon geven. Het geven van de instructie ging goed. Het was duidelijk, zelfs de woordjes Tumbuka begreep ze. Toen ik de instructie had gegeven was ik helemaal blij en vrolijk. Weer een leerdoel afgerond en voor mijn gevoel ook op een goede en leuke manier. Tussenmiddag de site snel gecheckt, mijn kippenverhaal is wel een item. Echt wel grappig en ben ook blij dat ik samen met Cynta een site heb aangemaakt. Hoort echt bij de stage en de reis. ‘s Middags de medicijnenronde gedaan samen met studenten. Terwijl ik met de medicijnronde bezig was, kwam ik erachter dat St.John’s Hospital ook een brandwondenafdeling heeft. Het blijkt wel weer, dat ik hier elke dag wat leer.
Dinsdagochtend, de eerste vragen over de klinische les die voor vrijdag op het programma stond werden al gesteld. “Ben je al zenuwachtig, heb je alle informatie al?” Geantwoord dat ik nog niet zenuwachtig was maar dat ik niet weet hoe mijn toestand vrijdag zou zijn. Op de afdeling begonnen met het verschonen van de bedden, dit moet ook gebeuren. Nieuw linnengoed gehaald bij de linnenkamer en toen was het alweer 10.00 AM. Op de afdeling was een nieuw opname, een vrouw was continu aan het bloeden uit haar neus. Echt weer een nieuwe situatie, die ik nog niet ben tegengekomen gedurende de afgelopen 10 weken. Ook voor de verpleegkundige en clinical officier van het ziekenhuis was het een aparte casus. We zijn er de hele ochtend mee bezig geweest maar wel met het resultaat dat het bloeden was gestopt. Hadden we met zijn alle toch weer goede zorg geleverd! (Applausje)! Na de lunch terug op de afdeling. Hier heb ik de dagrapportage geschreven. Weer iets nieuws en weer iets geleerd! Vandaag was het trouwens een echte koude dag, dit werd zelf bevestigd door de Malawianen.
Donderdag, een nieuw gezicht bij de hand-over. Er was een nieuwe geregistreerde verpleegkundige aangenomen. Na de hand-over de informatie van de klinische les doorgenomen met de Nederlandse dokter. Met nog wat kleine veranderingen en aanvullingen was het helemaal goed. Toen ik op de afdeling kwam werd mij verteld dat er één patiënt met brandwonden naar de casulties was voor het verzorgen van de wonden. Ik vond dit wel leerzaam en kon deze situatie ook gebruiken voor mijn leerdoelen maar helaas ik was te laat, de patiënt was net weer terug op de afdeling. Het toeval was dat er nog een patiënt lag, waarbij ze ’s middags de brandwonden gingen verzorgen. Aangegeven aan mijn collega dat ik dan graag mee wou gaan om te kijken. Als de patiënt en de guardian dit natuurlijk ook goed vonden. Achter de computer nog bestanden voor school uitgeprint. Het kostte effe geduld omdat ik op internet moest maar mijn geduld werd beloond. Echt een lekker gevoel, had ik dat ook weer binnen en op papier. Terwijl ik achter de computer zat, kwam onze stagebegeleidster het kantoor nog binnen. Ze vroeg hoe het er met de klinische les voor stond, maakte we gebruik van flap-overs of een power point presentatie? Uitgelegd dat we alleen ons papier hadden, omdat we niet wisten dat dit mogelijk was. De stagebegeleidster gaf mij de flap-overs en met deze nieuwe informatie ben ik maar even naar Cynta op de kinderafdeling gegaan. Besloten dat we ’s middags als nog een power point presentatie zouden maken, dan zouden we helemaal een goede presentatie hebben. ‘s Middags ben ik nog wel op de vrouwenafdeling geweest, want ik mocht meekijken met het verzorgen van de brandwonden bij de patiënt op de afdeling. Het was voor mij de eerste keer op de casulties, en dat heb ik geweten. Ik werd duizelig door de geur, lucht en omdat het de 1ste keer was. Ik had frisse lucht nodig en ben maar effe buiten gaan staan, vasthoudend aan het hek. Dat het echt opviel bleek wel toen een collega van de operatie naar me toe kwam, om te vragen of het wel ging. Ik ben even buiten op het bankje gaan zitten. Nadat mijn gezicht weer wat meer kleur had gekregen, ben ik weer gaan observeren. Het was weer speciaal en interessant.
Vrijdagochtend, de klinische les stond op het programma. Ik had goed geslapen en was zelf zo actief dat ik om 6.20 AM al naast mijn bed stond. Na deze ontdekking ben ik wel weer terug in bed gaan liggen, voor maar liefst 25 minuten!
Als ik terugkijk op deze week, is het weer een super week geweest. Veel dingen gezien en meegemaakt. De dagen vlogen ook echt voorbij. Echt een week waar je vrolijk, blij en enthousiast van wordt!!!

Opa en oma proficiat met jullie 49ste huwelijksjaar! Ik heb aan jullie gedacht en ik heb op jullie getoost samen met Cynta. Volgend jaar een feestje?!


Één week in Malawi levert véél schrijfwerk op!!!

Groeten uit Mzuzu, Malawi “The warm hart of Africa”